"Verhalen"

DAGBOEK VAN EEN MANTELZORGER: NIEUW DIEPTEPUNT

Ik tref papa aan de eettafel aan. Er is een grote vlek tomatensoep op zijn broek en mouw. Zijn overhemd heeft hij uit zijn broek getrokken. Hij begint gelijk met stoeien/slaan. Wel met een lach maar dat verandert snel. De verzorgster die hem een tijd niet heeft gezien zegt dat ze hem snel achteruit vindt gaan. Dat vinden wij ook. Ik snap nu het verdriet jn de stem van mijn broer.
Hij eet niet meer bijna en hij loopt niet meer. Ik vraag of iemand mij kan helpen met omkleden. Eerst is het nee want druk met andere klussen. Ik zeg dapper dat ik het alleen ga proberen naar dat gaat helemaal niet want hij wil niet opstaan. Met enige dwang en met steun van mij en de zuster sloft papa achter zijn rollator naar zijn kamer waar ik hem de stoel op duw.

Ik kleed hem met grote moeite om en incasseer kleine klapjes en knijpjes tussendoor. Ik sus hem en aai hem op zijn hoofd. Ik maak zijn schoen schoon waar een dikke harde plak vla op zit. Ik poets ook snel zijn wc. Tussendoor was ik mijn eigen handen tig keer.
Ik geef hem de bamja die manlief heeft gemaakt maar verder dan drie hapjes kom ik niet, vroeger vond hij dat zo lekker. De glas water die ik hem aanreik weet hij niet op te drinken en morst wat op zijn broek. Ik was zijn handen grondig met een washandje en fa op de bank tegenover hem zitten, doe de radio aan. Hij doet ook raar. En dan, dan huil ik even.